Wądzyń dzień 1.

Sobota, 4 czerwca 2011 • dodano: 06.06.2011 | Komentarze 2

Po piątkowej imprezie kiedy to w domu byłem o godzinie trzeciej przyszło mi wstać na pociąg po niespełna trzech godzinach snu. Jeśli dodamy do tego trzy godziny snu w nocy z czwartku na piątek wiadomym było, że pierwszą reakcją na dźwięk budzika było: pierdolę, nie robię.

Nie spierdoliłem, zrobiłem.

Po kilkunastu minutach walki z samym sobą udało się zwlec zwłoki z łóżka. Na robienie śniadania było już zdecydowanie za późno. Zresztą, trzy godziny wcześniej wsunąłem w siebie gigantycznego kebaba, którego czułem w sobotni poranek przez parę ładnych godzin.

Na pociąg zdążyłem poginając z sakwami z zawrotna prędkością. Zdążył i Kasa, z którym to miałem wysiąść w Olsztynie i nawiedzić kolejno miejsce bitwy pod Grunwaldem oraz Dylewską Gorę (312 m n.p.m.) - najwyższe wzniesienie polski północno - wschodniej. Cała zabawa miała zakończyć się w Wądzyniu k/Brodnicy, gdzie czekali na nas znajomi, grill, jezioro, tenis i zimne piwko.

Podróż minęła szybko i bezproblemowo. Jednak jeśli chodzi o jazdę pkp z rowerem to osobówki rządzą. Do Olsztyna nie dojechaliśmy wysiadając wcześniej, co by skrócić sobie nieco drogę. Jak się później okazało było to jak najbardziej słuszne posunięcie.

Wysiedliśmy gdzieś pośrodku niczego mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Ostródą a Olsztynem. Przyjmując kierunek południowy po niespełna godzinie konsumowaliśmy śniadanie w Olsztynku skąd udaliśmy się już bezpośrednio w stronę Grunwaldu. Po drodze województwo warmińsko - mazurskie raczyło nas idealną pogodą do jazdy, stosunkowo sporym zróżnicowaniem terenu oraz uroczymi landszaftami.

mazurskie klimaty © polsson

Kolejny krótki postój to pola grunwaldzkie. Fajne może i to, ale więcej jak kilkanaście minut spędzać tam nie warto raczej.

pod Grunwaldem © polsson

gdzieś tam w drodze © polsson

Następnie celem była Dylewska Góra, o której to ja już myślałem od dłuższego czasu. Początkowo nieco pobłądziliśmy, ale szybko znaleźliśmy właściwy kierunek jazdy. Co by nie mówić dało się nieco podjeżdżać - szkoda tylko, że asfalt nieco nie teges, bo zjazd był dość mocno uciążliwy. Na szczycie była dostrzegalnie p/poż, ale pomimo usilnych błagań Kasy - "Panie, my tu na rowerach z Torunia przyjechaliśmy" - nie udało się wejść na górę i podziwiać widoków, a podobno jest na co popatrzeć. Widoczność na kilkadziesiąt kilometrów na pewno była.

widok z Dylewskiej Góry © polsson

Po zjeździe z góry pomknęliśmy niczym tgv w stronę Lubawy. Sprzyjało wszystko - nawierzchnia, droga z górki, wiatr w plecy. Potem dwie zmiany kierunku jazdy i krótko przed Nowym Miastem Lubawskim stuknęła nam setka. Machnęliśmy przerwę na stacji w celu dożywienia i dopojenia się. Myślałem, że jezioro i inne atrakcje mamy już na wyciągnięcie ręki,a le do mety było jeszcze prawie 50 km.

Robiło się coraz cieplej, występować zaczynało drobne znużenie jazdą a na domiar złego Kasa złapał kapcia gdzieś w środku lasu. Koniec końców spiesząc się na grilla ok. 18stej dotarliśmy do celu przejeżdżając przez urocze pojezierze brodnickie.

kasowy kapeć © polsson

leśna dróżka © polsson

pojezierze brodnickie © polsson

Potem już tylko jezioro, tenis, siatkówka, koszykówka, piwko i takie tam inne.

Namiotowy debiut na piątkę, sakwy crosso również. Nie wspominając o przyzwoitym tempie, widokach, kolejnych gminach do kolekcji (Dąbrówno, Gietrzwałd, Grunwald, Kurzętnik, Nowe Miasto Lubawskie - miasto, Olsztynek) i innych.